siódmy.

Daniel siedział bez ruchu już kolejną godzinę. Było to strasznie dziwne, bo zazwyczaj trudno było mu usiedzieć w miejscu. Teraz zamarł bez ruchu niczym posąg. Utopił się we własnych myślach. To nie możliwe. To nie może być już koniec. Co się do cholery stało? Te myśli ciągle przelatywały mu przez głowę, a on wciąż nie mógł znaleźć odpowiedzi jakim cudem Skra, Skierka, Skrunia mogła znaleźć się tylko na 5 miejscu. W tym sezonie ciągle coś im nie szło. Przegrali wszystko co mogli. Daniel nie był do tego przyzwyczajony. Był przyzwyczajony do wygrywania i ciągle tego wygrywania był głodny. Z wiekiem coraz bardziej. Wiedział, że reprezentacja to już dla niego zamknięty temat, więc w klubie miał podwójną chęć wygrywania, w pewnym sensie „na zapas”. Ten przegrany sezon da mu kopa do jeszcze cięższej pracy w przyszłym roku. Wiedział to, był tego pewien. Praca była jedyną rzeczą, która  teraz liczyła się dla niego w życiu. Jego rodzina się rozpadła a reszta to mniej lub bardziej ważne ozdobniki, ale wciąż tylko ozdobniki. Daniel miał przed sobą sporo wolnego czasu, jednak nie bardzo wiedział co ma z nim zrobić. Najpierw odpocznę pomyślał. Najlepiej odpoczywa mu się przy jego ulubionej grze czyli przy GTA V. Jak pomyślał tak zrobił i pierwsze raz od ponad 3 godzin ruszył swój zacny siatkarski tyłek z kanapy. Nie zdążył jednak nawet dojść do komputera, bo zadzwonił jego telefon. Ciekawe kto nie potrafi zrozumieć, że po przegranej raczej nie mam ochoty z nikim gadać. Po spojrzeniu na wyświetlacz Daniel niezmiernie się zdziwił. Co może chcieć ode mnie prezes? Zastanawiał się, ale szybko wcisnął zieloną słuchawkę
-słucham
-Witaj Daniel! Mam dla Ciebie miłą niespodziankę – zaczął prezes Piechocki
-tak? Resovię, Zaksę, Jastrzębski i Delectę zdyskwalifikowali za doping i to my odbierzemy Mistrzostwo Polski? Zażartował Daniel. Prezes jak zwykle poważny i rzeczowy odpowiedział
-naprawdę by cię to zadowoliło? Chciałbyś takiego zwycięstwa?
-w sumie to nie. I tak miałbym świadomość, że sportowo byli lepsi od nas. Przynajmniej w tym sezonie. Ale skoro nadal jesteśmy na 5 miejscu to w jakiej sprawie prezes do mnie dzwoni?
-jutro wieczorem organizujemy kolację sztabu i zawodników podsumowującą cały sezon. Taką nieoficjalną, bez kibiców i fotografów. Na oficjalną przyjdzie jeszcze czas. Obecność obowiązkowa! I możesz przyprowadzić z sobą jakąś towarzyszkę… lub towarzysza. Jak wolisz. Cześć.
                Prezes w wyraźnie dobrym humorze – jakby było się z czego cieszyć – zakończył rozmowę ze środkowym. Ten mruknął tylko w przestrzeń pustego mieszkanie super i znów padł na kanapę. Zupełnie przeszła mu ochota na grę oraz na robienie czegokolwiek. Analizował to co przekazał mu prezes. Możesz przyprowadzić z sobą jakąś towarzyszkę. To zdanie dźwięczało mu w głowie. Doskonale wiedział, kogo przyprowadzi Grzegorz. Tylko czy był gotowy na spotkanie z byłą żoną? Czy miał ochotę ją widzieć? Wraz z myślami o Natalii wróciły wszystkie pytania, które dręczyły go jeszcze niedawno. Czy Grzegorz jest ojcem Lenki? Brał pod uwagę różne scenariusze. Nie był pewien, czy chce znać prawdę. Nie chciał kolejny raz tego roztrząsać. Zamiast tego chciał zastanowić się nad inną kwestią. Nie wiedział, czy powinien iść sam, czy wziąć kogoś do towarzystwa, żeby pokazać żonie, że nie jest wcale samotny. Doskonale wiedział, że jest kompletnie samotny, ale nie chciał by i ona o tym wiedziała. Pomyślał o Amelii. Na chwilę obecną nie znał innej dziewczyny, która mogłaby udawać jego partnerkę. Zawahał się jednak. Zabranie Amelii oznaczało miliony pytań od kolegów z drużyny. Mogliby pomyśleć, że faktycznie są razem.  Że Daniel coś do niej czuje. A co mnie obchodzi zdanie innych? Ważne, że ja wiem jak jest. Pomyślał i ponownie sięgnął po telefon. Wybrał dobrze znany mu numer i czekał. Doczekał się.
-witam cię przystojniaku
-cześć piękna. Sprawa jest. Masz jutro wolny wieczór?
-dla Ciebie zawsze!
-cieszę się. A miałabyś ochotę pójść ze mną na klubową kolację i odegrać szczęśliwą parę? Powiedział po prostu Pliński, bo nie lubił owijania w bawełnę. Zgodziła się. Tak po prostu. Uwielbiała takie gierki.

Daniel stanął przed drzwiami Amelii. Znów się zawahał. Nie wiedział czy nie będzie lepiej jak na spotkanie klubowe wybierze się sam. Z wahaniem nacisną dzwonek. Gdy drzwi się otworzyły i ukazała się w nich Amelia jego wątpliwości zupełnie zniknęły. Wyglądała świetnie. Czerwona sukienka, wysokie czarne szpilki i ostry makijaż. Zrobiła na Danielu ogromne wrażenie.
-wow! Wyglądasz ekstra! Tylko tyle był w stanie z siebie wydusić
-dziękuję, ale idziemy czy będziesz tak stał i gapił się na moje cycki?
-bardzo chętnie pogapiłbym się na nie bez tej pięknej sukienki. Ale masz rację – musimy iść.

Gdy dotarli na imprezę wszyscy już byli. Daniel i Amelia mieli miejsce między Wlazłymi i Winiarskimi. Idealnie? Nie do końca, bo naprzeciwko siedział Grzegorz i Natalia. Na początku Daniel czuł się trochę niezręcznie, ale polepszyło mu się, gdy zaczęli odgrywać z Amelią parę. Drobne gesty wystarczyły, aby wszyscy je zauważyli. Niewinny buziak skradziony z ust Amelii, poprawienie kosmyku jej włosów, tajemniczy szept, głębokie spojrzenie w oczy. Wyglądali na szczęśliwie zakochanych. Przyjaciele patrzyli na nich ze zdziwieniem, bo nic nie wiedzieli o nowej miłości Daniela. Natalia była dość skrępowana obecnością swojego byłego męża tak blisko i to z inną. Czyżby odzywał się w niej syndrom psa ogrodnika? Pomyślał Daniel, gdy kolejny raz przyłapał swoją byłą na przypatrywaniu się Amelii, gdy płonęła rumieńcem pod jego spojrzeniem i szukała ratunku u wiceprezesa kurczowo ściskając jego rękę. A sami „zakochani”? Oni świetnie bawili się odstawiając ten spektakl. Czuły szept Daniela tak naprawdę brzmiał nawet nie wiesz jaką mam ochotę zerwać tę sukienkę z ciebie. Nawet tu i teraz. Gdy patrzyli się sobie w oczy błyszczały w nich wesołe ogniki pożądania, zrozumienia i wzajemnego podziwu dla świetnej gry aktorskiej.

Gdy cała farsa się skończyła wyszli za rękę z sali i zaraz po przekroczeniu progu zaczęli się głośno śmiać. Szybko dotarli do mieszkania Amelii i bardzo przyjemnie spędzili resztę wieczoru, noc i poranek.

***

Witam. Strasznie długo mnie tu nie było, bo ponad 5 miesięcy! i nie wiem, czy moje przeprosiny się na coś zdadzą. Powinnam się wytłumaczyć? pewnie tak, chociaż pewnie to nic nie da. Nie było mnie bo miałam ogrom zajęć na uczelni, bo nie miałam weny i utknęłam w martwym punkcie opowiadania, bo było mi szaro, bardzo szaro. Teraz jest lepiej i wróciłam. Może na chwilkę, może na stałe. Może powstanie coś nowego a może zakończę wszystko wraz z zakończeniem niegrzecznego. Nie wiem, nic nie obiecuję. Nie wiem też, czy jest sens ciągle Was informować, bo nie wiem czy ciągle będzie to ktoś czytał. Po takiej nieobecności w blogowym świecie pewnie już się w nim nie odnajdę. Spróbuję jednak. Pozdrawiam. A. :D